Συνέντευξη από την Εύα Λαδιά
Τα παιδιά του Β2 πήραν συνέντευξη από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα παιδικών θεατρικών έργων, Εύα Λαδιά. Η κα Λαδιά ήρθε στην τάξη ένα πρωινό του Μάρτη και συνεπήρε τα παιδιά με το γλυκό και ευγενικό της λόγο. Ένα πρόσωπο με θετική διάθεση που πλημμυρίζει από αγάπη για τα παιδιά, το Ρέθυμνο, τη δημοσιογραφία…
Ερώτηση (Στέφανος Μ.): Τι σημαίνει δημοσιογράφος;
Δημοσιογράφος είναι εκείνος που θέλει να εξηγεί στον κόσμο τι γίνεται κάθε μέρα. Τον πληροφορεί για τα γεγονότα. Ο δημοσιογράφος από την ώρα που θα ξυπνήσει, μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί έχει συνέχεια στο μυαλό του : γιατί χτύπησε μια σειρήνα της πυροσβεστικής, πού πηγαίνει το αυτοκίνητο, τι συμβαίνει γύρω του, θα πάρει μερικά τηλέφωνα στις υπηρεσίες, θα ξεκινήσει από την αστυνομική διεύθυνση, θα πάρει μετά στην Περιφέρεια κι έπειτα στον Δήμο. «Τι είχαμε σήμερα;» θα ρωτήσει. Ή μπορεί να συναντήσει κάποιον τυχαία και θα του πει : «Ξέρεις, σήμερα βρήκα στο δρόμο ένα πράγμα που μοιάζει με ένα αγαλματάκι…» Να μια ωραία αφορμή για ένα ρεπορτάζ. Ή ένα παιδί πήρε ένα μεγάλο βραβείο για κάτι που έκανε… Αυτά λοιπόν τα γεγονότα που πρέπει να τα μάθει ο άνθρωπος για να ξέρει τι γίνεται έξω από το σπίτι του , τα γράφει ο δημοσιογράφος και τα παρουσιάζει είτε μέσα από την εφημερίδα, είτε μέσα από την τηλεόραση, είτε μέσα από το ραδιόφωνο.
Ερώτηση (Μαρία Στ.): Είναι δύσκολη η δουλειά του δημοσιογράφου;
Δύσκολη δεν είναι, γιατί αυτός που γίνεται δημοσιογράφος, αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Για παράδειγμα, εγώ έχω τελειώσει τη δουλειά μου εδώ και 5 χρόνια. Θα’ πρεπε να κάθομαι σπίτι μου, όμως πάντα έχω ενδιαφέρον. Πρέπει να ξέρεις ότι πολλά Χριστούγεννα δεν κάθισα με τα παιδιά στο σπίτι και την οικογένειά μου, γιατί με έπαιρναν απ’την τηλεόραση «τρέχα να κάνεις αυτό» για κάποια επείγουσα είδηση … Αν λοιπόν δεν αγαπούσα τη δουλειά μου, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Η δημοσιογραφία δεν έχει ώρα. Η είδηση και δημοσιογραφία είναι δύσκολη γιατί θέλει καθημερινή μελέτη και προετοιμασία. Θέλει χρόνο… Αλλά δεν υπάρχει δυσκολία επειδή το αγαπά αυτό που κάνει ένας δημοσιογράφος.
Ερώτηση (Νεκταρία Μ.): Τι σας αρέσει πιο πολύ από τη δουλειά σας;
Μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους, όπως τώρα εσάς. Μου αρέσει να συναντώ ανθρώπους που είναι πάρα πολύ γνωστοί, είτε από το θέατρο, είτε από την τηλεόραση, είτε από το ποδόσφαιρο, αλλά και ανθρώπους που έχουν γράψει πολύ σπουδαία βιβλία. Αυτό για μένα ήταν πολύ μεγάλη χαρά! Και ευτυχώς γνώρισα πολύ σπουδαίους ανθρώπους!
Ερώτηση (Βασίλης Μ.): Τον τελευταίο καιρό τι γράφετε στην εφημερίδα;
Τον τελευταίο καιρό, επειδή έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο διαβάζω, την τοπική ιστορία και όταν βλέπω κάτι πάρα πολύ ωραίο, το παίρνω, το ψάχνω, το γράφω έτσι ώστε να το διαβάζει ο σημερινός άνθρωπος πιο άνετα και το δημοσιεύω. Γράφω λοιπόν στα ‘Ρεθεμνιώτικα Νέα’ κάθε μέρα γύρω απ’ την τοπική ιστορία.
Ερώτηση (Γιάννης Π.): Κα Λαδιά, κάνετε εκπομπή στο ραδιόφωνο;
Μπράβο, Γιάννη! Μας βοηθάς να πάμε σε ένα άλλον τομέα. Δημοσιογράφος είναι στην εφημερίδα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Δούλεψα στο ραδιόφωνο κάνοντας εκπομπές και μάλιστα κάποτε ασχολήθηκα με το παραμύθι. Έγραφα παραμύθια και τα διάβαζα… Δούλευα στο Κεντρικό το μεγάλο ραδιόφωνο και μετά σε τοπικό, στον 9.80, όπου έκανα εκπομπή με θέματα που αφορούσαν την πόλη.
Ερώτηση (Μιχαέλα Τ.): Γράφετε και θεατρικά έργα για παιδιά;
Έχω γράψει πολλά θεατρικά έργα και θα σας πω το λόγο. Επειδή δούλευα πολλές ώρες, έλειπα απ’ το σπίτι και ήθελα όταν ήμουν με τα παιδάκια μου, την ώρα της καληνύχτας να τους πω αυτά που ήθελα με έναν πιο ευχάριστο τρόπο. Πριν τα φιλήσω να κοιμηθούν έβρισκα και τους έλεγα ένα παραμύθι για κάτι που με απασχολούσε. Ας πούμε πως εκείνη τη μέρα ήταν άτακτες ή δεν είχαν διαβάσει ή δεν είχαν πάρει καλό βαθμό… Έτσι λοιπόν, και επειδή μου άρεσαν κάποια θέματα, έπιανα και τα έκανα θεατράκι για παιδιά, όπως ‘Το έρημο στάχυ’ ή το ‘Ήταν κι αυτός ένας τρόπος’ και αρκετά ακόμη. Μάλιστα θα χαρώ πάρα πολύ κάποτε να τα παίζαμε μαζί!
Ερώτηση (Στέλιος Τ.): Τα βιβλία που έχετε γράψει πού μπορούμε να τα βρούμε; Στο βιβλιοπωλείο ή στη δανειστική βιβλιοθήκη;
Τα βιβλία μου δεν τα έχω δώσει όλα στο τυπογραφείο. Απλά τα δίνω , τα προσφέρω , τα χαρίζω…
Ερώτηση (Κωνσταντίνος): Σας άρεσε το σχολείο όταν ήσαστε μικρή;
Μου άρεσε το σχολείο! Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν είχαμε τις σημερινές ανέσεις. Έτσι το σχολείο για μένα ήταν ένας τόπος όπου μάθαινα πολλά πράγματα, είχα συντροφιά, φίλους, παρέα και τ’ αγαπούσα πάρα πολύ το σχολείο.
Ερώτηση (Αντώνης Μουλ.): Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μάθημα στο σχολείο;
Τ’ αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Γλώσσα!
Ερώτηση (Ευαγγελία Μ.): Κάνατε ωραία γράμματα στην αντιγραφή όταν ήσαστε στην ηλικία μας;
Ναι, έκανα ωραία γράμματα.
Πώς τα καταφέρνατε;
Πρώτα, πρέπει να είμαι πολύ ήρεμος όταν γράφω. Δεν βιάζομαι και προσέχω όλα τα γραμματάκια μου να είναι στρογγυλά. Αν το πετύχετε τώρα αυτό θα αποκτήσετε μια καλή συνήθεια που θα σας ακολουθεί σε όλη σας τη ζωή! Γι’αυτό λοιπόν δε θα βιάζεστε! Και το σπουδαιότερο, παιδιά, θα το κάνετε με αγάπη! Όταν αγαπάς κάτι, το κάνεις καλά! Η μανούλα σας κάνει ωραίο φαγητό, γιατί βάζει αγάπη μέσα. Η δασκάλα σας λέει τόσα ωραία πράγματα, γιατί βάζει αγάπη σ’ αυτό που κάνει. Όταν λοιπόν και σεις κοιτάξετε με αγάπη το τετράδιο σας ή το μολύβι σας , θα δείτε που θα βγούνε τα ωραιότερα γράμματα!
Ερώτηση (Αντώνης Μεσ.): Όταν ήσαστε παιδί τι βιβλία διαβάζατε;
Μου άρεσε πολύ ο Άντερσεν, οι αδελφοί Γκριμ…. Τότε είχαμε και μία κυρία, οποία κάθε πρωί μας έλεγε ωραία πράγματα στο ραδιόφωνο. Ήταν η Αντιγόνη Μεταξά, η θεία Λένα, τα βιβλία της ήταν τόσο όμορφα….
Ερώτηση (Ευαγγελία Κ.): Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο;
Το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν το «Άσχημο παπάκι» του Άντερσεν. Γιατί μας δείχνει ότι δεν υπάρχει τίποτα άσχημο και τίποτα άχρηστο!
Ερώτηση (Ανδριάνα Χ.): Ποιο βιβλίο θα μας προτείνατε να διαβάζαμε;
Όλα τα βιβλία κάτι έχουν να σας πουν! Από όποια βιβλιοθήκη βρείτε οτιδήποτε, είναι σπουδαίο να το διαβάσετε. Όταν διαβάζετε , μαθαίνετε να γράφετε ωραία, να σκέφτεστε και σε ό,τι κάνετε στη ζωή σας πετυχαίνετε.
Ερώτηση (Ζωή Φ.): Ποιο παιχνίδι σας άρεσε όταν ήσαστε μικρή;
Ήτανε τότε παιδιά μια άλλη εποχή, παίζαμε παιχνίδια όπως ήταν το σχοινάκι, το κυνηγητό, το κρυφτό κι έπαιζα κι εγώ στην αυλή του σχολείου τέτοια παιχνίδια.
Ερώτηση (Μαρία Σχ.): Από πού είστε;
Γεννήθηκα στον Πειραιά και βρέθηκα στο Ρέθυμνο μετά το γάμο μου και εδώ δούλεψα, είχα την οικογένεια μου και την έχω ακόμα.
Ερώτηση (Γιώργος Β.): Πείτε μας για την οικογένειά σας.
Η οικογένεια μου αποτελείται από τον σύζυγο μου, τον κο Παντελή. Είμαστε παντρεμένοι 45 χρόνια και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Έχουμε 2 κόρες: την Ρένα, η οποία ασχολείται με σας τα παιδάκια και την λένε και Ρωρώ και έχει 3 παιδάκια και έχω και την Νέλλη που μένει στα Χανιά και έχει 2 παιδιά.
Ερώτηση (Ειρήνη Μπ.): Αγαπάτε τα παιδιά;
Πάρα πολύ τ’ αγαπώ τα παιδιά! Τα παιδιά κάθε μέρα μου μαθαίνουνε και κάτι!
Ερώτηση (Ειρήνη Ν.):Το Ρέθυμνο το αγαπάτε;
Πάρα πολύ ! Γι’ αυτό και ασχολούμαι με την ιστορία του. Το Ρέθυμνο έχει πάρα πολλά πράγματα να πει! Η περιοχή εδώ που μένετε έχει πολύ μεγάλη ιστορία…
Ερώτηση Θέλετε κάτι άλλο να μας πείτε(Μαρία Τα.);
Θα σας πω μια μικρή ιστοριούλα που είναι και το θεατρικό μου και έχει σχέση με το δώρο που θα σας κάνω μετά: Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος, ήτανε ένα κανάλι τηλεοπτικό, όπου δεν ήτανε άνθρωποι, αλλά ήτανε ζωάκια. Πρόεδρος του καναλιού ήτανε ένας αϊτός και διευθύντρια μια κουκουβάγια. Η μαμά κουκουβάγια, λοιπόν, δεν είχε που να αφήσει το παιδάκι της, που ήτανε μικρό και δεν υπήρχαν και παιδικοί σταθμοί και έτσι το έπαιρνε μαζί της στη δουλειά. Ο μικρός , ο Κουκουβίκος ήταν ένα πολύ περίεργο πουλάκι. Μάλιστα αγαπούσε πάρα πολύ ένα άλλο πουλάκι, η Κουβίτσα, που είχε βρεθεί εκεί στο κανάλι γιατί είχε χάσει τους δικούς της σε μια πυρκαγιά που’ χε ξεσπάσει σ’ ένα δάσος γειτονικό. Τα δυο μικρά ήταν πολύ αγαπημένα και παίζανε όλη μέρα μαζί. Η Κουβίτσα, λοιπόν, φοβόταν πολύ τη φωτιά. Όλοι όμως κοροϊδεύανε και δεν προσέχανε. Και σιγά σιγά σε κείνο το δάσος, από πυρκαγιά σε πυρκαγιά , από φωτιά σε φωτιά που ο άνθρωπος από απροσεξία δημιουργεί, φτάσανε να μην έχουνε πια τηλεοπτικό κοινό! Μια μέρα ξεσπάει πάλι φωτιά και χωρίζονται οι δύο φίλοι …
Αλλά επειδή υπάρχουν και άνθρωποι προσεκτικοί, κάποιοι φρόντισαν και μετέφεραν τα πουλάκια σε ένα άλλο δάσος. Εκεί άρχισαν να πετάνε από σχολείο σε σχολείο , από γειτονιά σε γειτονιά και να λένε στους ανθρώπους γιατί πρέπει να αγαπάνε το δάσος και να προστατεύουν τα ζώα!
Αυτά λοιπόν εμείς εκτός από κουκλοθέατρο και θέατρο τα βάλαμε και σε τραγούδι…. Και θα ήμουν πολύ χαρούμενη, αν μαθαίνατε να τραγουδάτε τα τραγουδάκια για το δάσος από το CD που θα σας χαρίσω!
Σας ευχαριστούμε πολύ!!!
Και εγώ σας ευχαριστώ, παιδιά μου!
Ερώτηση (Στέφανος Μ.): Τι σημαίνει δημοσιογράφος;
Δημοσιογράφος είναι εκείνος που θέλει να εξηγεί στον κόσμο τι γίνεται κάθε μέρα. Τον πληροφορεί για τα γεγονότα. Ο δημοσιογράφος από την ώρα που θα ξυπνήσει, μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί έχει συνέχεια στο μυαλό του : γιατί χτύπησε μια σειρήνα της πυροσβεστικής, πού πηγαίνει το αυτοκίνητο, τι συμβαίνει γύρω του, θα πάρει μερικά τηλέφωνα στις υπηρεσίες, θα ξεκινήσει από την αστυνομική διεύθυνση, θα πάρει μετά στην Περιφέρεια κι έπειτα στον Δήμο. «Τι είχαμε σήμερα;» θα ρωτήσει. Ή μπορεί να συναντήσει κάποιον τυχαία και θα του πει : «Ξέρεις, σήμερα βρήκα στο δρόμο ένα πράγμα που μοιάζει με ένα αγαλματάκι…» Να μια ωραία αφορμή για ένα ρεπορτάζ. Ή ένα παιδί πήρε ένα μεγάλο βραβείο για κάτι που έκανε… Αυτά λοιπόν τα γεγονότα που πρέπει να τα μάθει ο άνθρωπος για να ξέρει τι γίνεται έξω από το σπίτι του , τα γράφει ο δημοσιογράφος και τα παρουσιάζει είτε μέσα από την εφημερίδα, είτε μέσα από την τηλεόραση, είτε μέσα από το ραδιόφωνο.
Ερώτηση (Μαρία Στ.): Είναι δύσκολη η δουλειά του δημοσιογράφου;
Δύσκολη δεν είναι, γιατί αυτός που γίνεται δημοσιογράφος, αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Για παράδειγμα, εγώ έχω τελειώσει τη δουλειά μου εδώ και 5 χρόνια. Θα’ πρεπε να κάθομαι σπίτι μου, όμως πάντα έχω ενδιαφέρον. Πρέπει να ξέρεις ότι πολλά Χριστούγεννα δεν κάθισα με τα παιδιά στο σπίτι και την οικογένειά μου, γιατί με έπαιρναν απ’την τηλεόραση «τρέχα να κάνεις αυτό» για κάποια επείγουσα είδηση … Αν λοιπόν δεν αγαπούσα τη δουλειά μου, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Η δημοσιογραφία δεν έχει ώρα. Η είδηση και δημοσιογραφία είναι δύσκολη γιατί θέλει καθημερινή μελέτη και προετοιμασία. Θέλει χρόνο… Αλλά δεν υπάρχει δυσκολία επειδή το αγαπά αυτό που κάνει ένας δημοσιογράφος.
Ερώτηση (Νεκταρία Μ.): Τι σας αρέσει πιο πολύ από τη δουλειά σας;
Μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους, όπως τώρα εσάς. Μου αρέσει να συναντώ ανθρώπους που είναι πάρα πολύ γνωστοί, είτε από το θέατρο, είτε από την τηλεόραση, είτε από το ποδόσφαιρο, αλλά και ανθρώπους που έχουν γράψει πολύ σπουδαία βιβλία. Αυτό για μένα ήταν πολύ μεγάλη χαρά! Και ευτυχώς γνώρισα πολύ σπουδαίους ανθρώπους!
Ερώτηση (Βασίλης Μ.): Τον τελευταίο καιρό τι γράφετε στην εφημερίδα;
Τον τελευταίο καιρό, επειδή έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο διαβάζω, την τοπική ιστορία και όταν βλέπω κάτι πάρα πολύ ωραίο, το παίρνω, το ψάχνω, το γράφω έτσι ώστε να το διαβάζει ο σημερινός άνθρωπος πιο άνετα και το δημοσιεύω. Γράφω λοιπόν στα ‘Ρεθεμνιώτικα Νέα’ κάθε μέρα γύρω απ’ την τοπική ιστορία.
Ερώτηση (Γιάννης Π.): Κα Λαδιά, κάνετε εκπομπή στο ραδιόφωνο;
Μπράβο, Γιάννη! Μας βοηθάς να πάμε σε ένα άλλον τομέα. Δημοσιογράφος είναι στην εφημερίδα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Δούλεψα στο ραδιόφωνο κάνοντας εκπομπές και μάλιστα κάποτε ασχολήθηκα με το παραμύθι. Έγραφα παραμύθια και τα διάβαζα… Δούλευα στο Κεντρικό το μεγάλο ραδιόφωνο και μετά σε τοπικό, στον 9.80, όπου έκανα εκπομπή με θέματα που αφορούσαν την πόλη.
Ερώτηση (Μιχαέλα Τ.): Γράφετε και θεατρικά έργα για παιδιά;
Έχω γράψει πολλά θεατρικά έργα και θα σας πω το λόγο. Επειδή δούλευα πολλές ώρες, έλειπα απ’ το σπίτι και ήθελα όταν ήμουν με τα παιδάκια μου, την ώρα της καληνύχτας να τους πω αυτά που ήθελα με έναν πιο ευχάριστο τρόπο. Πριν τα φιλήσω να κοιμηθούν έβρισκα και τους έλεγα ένα παραμύθι για κάτι που με απασχολούσε. Ας πούμε πως εκείνη τη μέρα ήταν άτακτες ή δεν είχαν διαβάσει ή δεν είχαν πάρει καλό βαθμό… Έτσι λοιπόν, και επειδή μου άρεσαν κάποια θέματα, έπιανα και τα έκανα θεατράκι για παιδιά, όπως ‘Το έρημο στάχυ’ ή το ‘Ήταν κι αυτός ένας τρόπος’ και αρκετά ακόμη. Μάλιστα θα χαρώ πάρα πολύ κάποτε να τα παίζαμε μαζί!
Ερώτηση (Στέλιος Τ.): Τα βιβλία που έχετε γράψει πού μπορούμε να τα βρούμε; Στο βιβλιοπωλείο ή στη δανειστική βιβλιοθήκη;
Τα βιβλία μου δεν τα έχω δώσει όλα στο τυπογραφείο. Απλά τα δίνω , τα προσφέρω , τα χαρίζω…
Ερώτηση (Κωνσταντίνος): Σας άρεσε το σχολείο όταν ήσαστε μικρή;
Μου άρεσε το σχολείο! Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν είχαμε τις σημερινές ανέσεις. Έτσι το σχολείο για μένα ήταν ένας τόπος όπου μάθαινα πολλά πράγματα, είχα συντροφιά, φίλους, παρέα και τ’ αγαπούσα πάρα πολύ το σχολείο.
Ερώτηση (Αντώνης Μουλ.): Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μάθημα στο σχολείο;
Τ’ αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Γλώσσα!
Ερώτηση (Ευαγγελία Μ.): Κάνατε ωραία γράμματα στην αντιγραφή όταν ήσαστε στην ηλικία μας;
Ναι, έκανα ωραία γράμματα.
Πώς τα καταφέρνατε;
Πρώτα, πρέπει να είμαι πολύ ήρεμος όταν γράφω. Δεν βιάζομαι και προσέχω όλα τα γραμματάκια μου να είναι στρογγυλά. Αν το πετύχετε τώρα αυτό θα αποκτήσετε μια καλή συνήθεια που θα σας ακολουθεί σε όλη σας τη ζωή! Γι’αυτό λοιπόν δε θα βιάζεστε! Και το σπουδαιότερο, παιδιά, θα το κάνετε με αγάπη! Όταν αγαπάς κάτι, το κάνεις καλά! Η μανούλα σας κάνει ωραίο φαγητό, γιατί βάζει αγάπη μέσα. Η δασκάλα σας λέει τόσα ωραία πράγματα, γιατί βάζει αγάπη σ’ αυτό που κάνει. Όταν λοιπόν και σεις κοιτάξετε με αγάπη το τετράδιο σας ή το μολύβι σας , θα δείτε που θα βγούνε τα ωραιότερα γράμματα!
Ερώτηση (Αντώνης Μεσ.): Όταν ήσαστε παιδί τι βιβλία διαβάζατε;
Μου άρεσε πολύ ο Άντερσεν, οι αδελφοί Γκριμ…. Τότε είχαμε και μία κυρία, οποία κάθε πρωί μας έλεγε ωραία πράγματα στο ραδιόφωνο. Ήταν η Αντιγόνη Μεταξά, η θεία Λένα, τα βιβλία της ήταν τόσο όμορφα….
Ερώτηση (Ευαγγελία Κ.): Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο;
Το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν το «Άσχημο παπάκι» του Άντερσεν. Γιατί μας δείχνει ότι δεν υπάρχει τίποτα άσχημο και τίποτα άχρηστο!
Ερώτηση (Ανδριάνα Χ.): Ποιο βιβλίο θα μας προτείνατε να διαβάζαμε;
Όλα τα βιβλία κάτι έχουν να σας πουν! Από όποια βιβλιοθήκη βρείτε οτιδήποτε, είναι σπουδαίο να το διαβάσετε. Όταν διαβάζετε , μαθαίνετε να γράφετε ωραία, να σκέφτεστε και σε ό,τι κάνετε στη ζωή σας πετυχαίνετε.
Ερώτηση (Ζωή Φ.): Ποιο παιχνίδι σας άρεσε όταν ήσαστε μικρή;
Ήτανε τότε παιδιά μια άλλη εποχή, παίζαμε παιχνίδια όπως ήταν το σχοινάκι, το κυνηγητό, το κρυφτό κι έπαιζα κι εγώ στην αυλή του σχολείου τέτοια παιχνίδια.
Ερώτηση (Μαρία Σχ.): Από πού είστε;
Γεννήθηκα στον Πειραιά και βρέθηκα στο Ρέθυμνο μετά το γάμο μου και εδώ δούλεψα, είχα την οικογένεια μου και την έχω ακόμα.
Ερώτηση (Γιώργος Β.): Πείτε μας για την οικογένειά σας.
Η οικογένεια μου αποτελείται από τον σύζυγο μου, τον κο Παντελή. Είμαστε παντρεμένοι 45 χρόνια και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Έχουμε 2 κόρες: την Ρένα, η οποία ασχολείται με σας τα παιδάκια και την λένε και Ρωρώ και έχει 3 παιδάκια και έχω και την Νέλλη που μένει στα Χανιά και έχει 2 παιδιά.
Ερώτηση (Ειρήνη Μπ.): Αγαπάτε τα παιδιά;
Πάρα πολύ τ’ αγαπώ τα παιδιά! Τα παιδιά κάθε μέρα μου μαθαίνουνε και κάτι!
Ερώτηση (Ειρήνη Ν.):Το Ρέθυμνο το αγαπάτε;
Πάρα πολύ ! Γι’ αυτό και ασχολούμαι με την ιστορία του. Το Ρέθυμνο έχει πάρα πολλά πράγματα να πει! Η περιοχή εδώ που μένετε έχει πολύ μεγάλη ιστορία…
Ερώτηση Θέλετε κάτι άλλο να μας πείτε(Μαρία Τα.);
Θα σας πω μια μικρή ιστοριούλα που είναι και το θεατρικό μου και έχει σχέση με το δώρο που θα σας κάνω μετά: Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος, ήτανε ένα κανάλι τηλεοπτικό, όπου δεν ήτανε άνθρωποι, αλλά ήτανε ζωάκια. Πρόεδρος του καναλιού ήτανε ένας αϊτός και διευθύντρια μια κουκουβάγια. Η μαμά κουκουβάγια, λοιπόν, δεν είχε που να αφήσει το παιδάκι της, που ήτανε μικρό και δεν υπήρχαν και παιδικοί σταθμοί και έτσι το έπαιρνε μαζί της στη δουλειά. Ο μικρός , ο Κουκουβίκος ήταν ένα πολύ περίεργο πουλάκι. Μάλιστα αγαπούσε πάρα πολύ ένα άλλο πουλάκι, η Κουβίτσα, που είχε βρεθεί εκεί στο κανάλι γιατί είχε χάσει τους δικούς της σε μια πυρκαγιά που’ χε ξεσπάσει σ’ ένα δάσος γειτονικό. Τα δυο μικρά ήταν πολύ αγαπημένα και παίζανε όλη μέρα μαζί. Η Κουβίτσα, λοιπόν, φοβόταν πολύ τη φωτιά. Όλοι όμως κοροϊδεύανε και δεν προσέχανε. Και σιγά σιγά σε κείνο το δάσος, από πυρκαγιά σε πυρκαγιά , από φωτιά σε φωτιά που ο άνθρωπος από απροσεξία δημιουργεί, φτάσανε να μην έχουνε πια τηλεοπτικό κοινό! Μια μέρα ξεσπάει πάλι φωτιά και χωρίζονται οι δύο φίλοι …
Αλλά επειδή υπάρχουν και άνθρωποι προσεκτικοί, κάποιοι φρόντισαν και μετέφεραν τα πουλάκια σε ένα άλλο δάσος. Εκεί άρχισαν να πετάνε από σχολείο σε σχολείο , από γειτονιά σε γειτονιά και να λένε στους ανθρώπους γιατί πρέπει να αγαπάνε το δάσος και να προστατεύουν τα ζώα!
Αυτά λοιπόν εμείς εκτός από κουκλοθέατρο και θέατρο τα βάλαμε και σε τραγούδι…. Και θα ήμουν πολύ χαρούμενη, αν μαθαίνατε να τραγουδάτε τα τραγουδάκια για το δάσος από το CD που θα σας χαρίσω!
Σας ευχαριστούμε πολύ!!!
Και εγώ σας ευχαριστώ, παιδιά μου!